Ας σταματήσουμε μερικά δευτερόλεπτα, ας κλείσουμε τα μάτια και ας φανταστούμε τον εαυτό μας να έρχεται αντιμέτωπος με την εξής κατάσταση: Η δασκάλα στο σχολείο ή ο παιδίατρος μας ανακοινώνει ότι το παιδί μας εμφανίζει δυσκολία στην ομιλία και θα ήταν καλό να επισκεφτούμε έναν λογοθεραπευτή. Πώς αντιδρούμε; " Μα, είναι πολύ έξυπνος και καταλαβαίνει τα πάντα και συζητάμε σαν μεγάλοι και ο Γιώργος της Μαρίας... δεν καταλαβαίνεις τίποτα από όσα λέει και και και... " Κι ύστερα κάπως έτσι; "Εσείς πήγατε λογοθεραπεία; Α, το διόρθωσε μόνος του. Η γειτόνισσα μου είπε ότι δε χρειάζεται. Της ξαδέρφης μου τα είπε όλα μόλις πήγε στο Δημοτικό. Να πάμε σε λογοθεραπευτή; Μπα, άστο, μικρός είναι, θα τα μάθει μόνος του." Για πολλούς γονείς, η διαδικασία αποδοχής ότι το παιδί τους αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία είναι αρκετά δύσκολη και χρονοβόρα. Κι αυτό είναι απολύτως λογικό και κατανοητό. Αυτό που θα πρέπει να έχουμε πρωτίστως κατά νου, είναι ότι η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση...