Πάμε λίγο πιο πίσω; Τότε, που δεν ήμασταν γονείς… Τότε που συναντούσαμε έξω οικογένειες με παιδιά που ούρλιαζαν, που κλωτσούσαν, που αντιμιλούσαν, που, που, που… «Τα δικά μου παιδιά ποτέ δεν θα γίνουν έτσι!», είπαμε. Μέχρι τη στιγμή που γίναμε γονείς. Μέχρι τη στιγμή που βρεθήκαμε στην ίδια θέση. Τότε κατανοήσαμε πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστούμε τέτοιες συμπεριφορές. Καταλάβαμε , πόση υπομονή χρειαζόμαστε, πόσο σημαντική είναι η διαπαιδαγώγηση, πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν όρια. Και προσπαθήσαμε να βάλουμε όρια. Και οι φωνές και τα ουρλιαχτά και οι εντάσεις έγιναν χειρότερες! Και απελπιστήκαμε και τα παρατήσαμε. Και τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Δεν τολμάμε να πούμε ούτε ένα όχι. Η δασκάλα μας μιλάει για όρια, η φίλη μας μας είπε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια με την οριοθέτηση, η λογοθεραπεύτρια μας πρότεινε συνεδρίες συμβουλευτικής… Ας το δούμε μαζί! Τι είναι η οριοθέτηση; Ένα δέντρο στην αυλή μας, πέφτει και σπάει. Αμέσως, παίρνουμε σκοινιά, πασσάλους κα...
